Laburpena

Clara Zachanassian bere jaioterrira, Güllen-era, itzultzen da duela 45 urte irekitako zauri bat ixteko. Denbora honetan, bera aberastu egin da eta, bitxia bada ere, hiria miseriara erori da. Güllengo herritarrek itxaropenez hartzen dute, batez ere Alfred Ill-ek, bere gaztaroko maitasunak. Denek dute itxaropena Clareta-k hondamenditik aterako dituela. Baina inork ez du ezer ematen trukean ezer gabe...

“Gizonak deskribatzen ditut, ez txotxongiloak”, dio Dürrenmatt-ek. Eta Agure andrearen bisita obraren bertsio honetan, ia pertsonaia guztiak txotxongilo bihurtzen ditugu. Egilearekiko errespetu faltatzat har liteke, baina, sakonean, irreberentzia ez da besterik adorazio forma bat baino.
Adorazioa lan zorrotz baten aurrean, non inor ez dagoen erantzukizunetik salbu. Adorazioa testu baten aurrean, non mendekuak eta diruak istorioa manipulatzen duten, ihesbiderik gabeko espiral batean bihurtuz. Ez manipulatuak, ez manipulazioaren egileak, ez dira libratzen.
Bi pertsonaia bakarrik ez dira txotxongiloak: Clara Zachanassian —agure andrea— eta Alfred Ill —bere antzinako maitasuna—, Vicky Peña eta Xavier Capdet-ek antzeztuak. Haragi eta hezurrezkoak dira, bai, baina istorioaren hariak haiek korapilatuko ditu gehien.
Suntsitzen dugu, beraz, Dürrenmatt, mundu suntsitu bati buruz hitz egiten digulako: printzipiorik gabea, gizatasunik gabea, itxurazkoa baino ez dena.